საავტორო ჭეშმარიტება

ღმერთი... შორს არ არის თითოეული ჩვენგანისგან (საქმეები 17:27)

ორ ადამიანს ძალიან უნდა ჭამა. პირველი მაცივარს აღებს და საჭმელს იღებს: პურს, კარტოფილს, ბოსტნეულს, ხორცს, რძეს. მან იცის, რომ ეს პროდუქტები სრულყოფილებისაგან შორს არიან, მაგრამ სამაგიეროდ ის ჭამს და ძღება. მეორეც აღებს მაცივარს, მაგრამ არაფერს არ იღებს, იმიტომ რომ ბოსტნეულში საკმარისი ვიტამინები არ არის, რძე არასაკმარისად ცხიმიანია, პური მაგარი, ხორცი წითელი, მარილი ზედმეტად მარილიანი, შაქარი ზედმეტად ტკბილი, წყალი კი ზედმეტად სველია. ის გასტრონომიული იდეალისტია – და შიმშილობას განაგრძობს. რა იქნება შედეგი? ნათელია, მშიერი სიკვდილი.

ბიბლია საჭირო აღარ არის...

რამოდენიმე დღის წინ მონაზონთან საუბრის შესაძლებლობა მომეცა. სანამ გაჩერებაზე ავტობუსს ველოდებოდი, თვალში განცალკევებით სკამზე მჯდომი ფიგურა მომხვდა, როგორც იტყვიან, ბალზაკის ასაკში მყოფი ქალბატონის. მისი შავი ფერის სამოსის მიხედვით, ვივარაუდე, რომ ჩემს წინაშე მონაზონი იყო. საკვირველია, მაგრამ იმ ადამიანებიდან, რომლებიც გაჩერებაზე ჩემთან ერთად ელოდნენ ავტობუსს, არავინ არ დაჯდა მის გვერდით. 

რატომ არ მწამს სამების?

სამების შესახებ სწავლების მიღება ძალიან რთულ საქმედ მიმაჩნია. და არა მარტო იმის გამო, რომ რთულია მისთვის ბიბლიური საფუძვლის პოვნა. და არა მარტო მისი არალოგიკურობის გამო. სამწუხაროდ, ჩემთვის ეს სწავლება მიუღებელია თუნდაც იმიტომ, რომ მე ის ჩიხურ სწავლებად მიმაჩნია. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, მას არა მხოლოდ არ მივყავარ ღმერთთან, არამედ, პირიქით, მაშორებს კიდეც მას.   

რამდენიც არ ვეცადე, ტრინიტარების მხრიდან, სამების დასაცავად წარმოთქმული მტკიცებულებების გაანალიზება, აზრობრივად მე ყოველთვის სულიერ ჩიხში აღმოვჩნდებოდი ხოლმე, თანაც უმთავრეს საკითხში: «როგორ დავუახლოვდე ღმერთს?»