ჯვრის თაყვანისცემის შესახებ მრავალი თქმულა და დაწერილა. ამ სიმბოლოს გამოყენების მომხრეები ცდილობენ მოცემული ტრადიციის გამამართლებელი მიზეზების პოვნას, მაშინ როდესაც ბიბლიური ქრისტიანები საკმარისზე მეტ საფუძველს პოულობენ მსგავსი წეს-ჩვეულების უარსაყოფად. თუმცა, ამ სტატიაში მე არ მინდა კვლავ ღვთის ძის სასიკვდილო იარაღის ფიზიკური ფორმის ცნობილ თემას სევეხო. მე საკითხის ცოტა განსხვავებული მხარე მაინტერესებს.
მე თითოეულ ადამიანს დავუტოვებ უფლებას ჰქონდეს საკუთარი გაგება და დამოკიდებულება ისეთი თემის მიმართ, როგორიცაა "ჯვარი". ამ სტატაში კი შევეცდები პასუხი გავცე იმ ოპონენტებს, რომლებსაც სურვილი აქვთ გაიგონ ჩემი პირადი თვალსაზრისი მოცემული სიმბოლოს თაყვანისცემასთან დაკავშირებით.
მაშ ასე, მოდით სუფთა ჰიპოთეტურად წარმოვიდგინოთ, რომ იესო მოკლული იქნა ჯვარზე და არა ძელზე. ყურადღების მიღმა დავტოვოთ ყველა გრამატიკული და ისტორიული ფაქტების ამის წინააღმდეგ, და უბრალოდ დავიჯეროთ ეს თეორია. და შემდეგ რა? ბევრ რამეს ცვლის ეს? ფაქტიურად არაფერს. და ეს ასეა, იმიტომ რომ მთავარი პრობლემა ქრისტეს სასიკვდილო იარაღის ფორმის საკითხში როდია (მესიის გამომსყიდველური მხვერპლის ფასეულობა ამით არ იცვლება). მთავარ პრობლემად, ნებისმიერი მიდგომისას, იყო და რჩება მხოლოდ ერთი – მოცემული სიმბოლოს თაყვანისცემის საკითხი. მოცემულ შემთხვევაში მე შემდეგი კითხვები მიჩნდება: შეეფერება თუ არა ქრისტიანს კისერზე ჯვრის ტარება ან პირჯვრის გადაწერა? სწორია თუ არა მისგან საჯარო სიმბოლოს შექმნა და მისი ყველას დასანახავად გამოტანა, როგორც ეს მრავალ ეკლესიაში ხდება? რას ამბობს ამასთან დაკავშირებით ბიბლია?
მე შევეცადე ამ შეკითხვებზე პასუხები ჯვრის თაყვანისმცემელთა მხრიდან მომეძიებინა, გადავიკითხე ზოგიერთი წყარო, მაგრამ ჩემდა გასაკვირად ვერაფერი კონკრეტული ვერ ვიპოვე. დიახ, მრავალი ლამაზი სიტყვებისა და ფრაზების პოვნა შეიძლება, როგორც მაგალითად: «ჯვარი – სიწმინდეა, და ჩვენ მას კისერზე ვატარებთ, რათა ხაზი გავუსვათ ჩვენს რწმენას და ქრისტეს ტანჯვებთან ჩვენს სულიერ თანამოზიარეობას». ზოგი კი ამბობს: «ჯვარი ქრისტეს შესახებ შემახსენებს». მაგრამ ამავდროულად არაფერი კონკრეტული არ არის სულ უბრალო კითხვასთან დაკავშირებით: «მაჩვენეთ ღვთის სიტყვაში, რომ ქრისტიანი უნდა ატარებდეს კისერზე ჯვარს და ასევე პირჯვარს უნდა უსახავდეს?» მე იმას არც კი ვკითხულობ, ღვთისთვის ნაკლებად მისაღებად ჩავითვლები თუ არა იმ შემთხვევაში, თუ პრინციპულად არ ვატარებ ჯვარს და არ გადავიწერ პირჯვარს… უბრალოდ ვკითხულობ, არსებობს თუ არა ბიბლიური მითითება ჯვრის ტარებასთან დაკავშირებით?
საინტერესოა, რომ ასეთი ბიბლიური მითითების პოვნის მცდელობისას ამ ტრადიციის ყველა მომხრეს ერთი და იგივე ბიბლიური მუხლები მოჰყავთ (რაღა თქმა უნდა, ბიბლიის საპატრიარქოს თარგმანიდან), რომლებშიც «ჯვართან» ერთადერთ კავშირს წარმოადგენს ის, რომ ის უბრალოდ მოხსენიებულია მათში, ან კონტექსტიდან ამოგლეჯილი თვითნებური განმარტებები მოჰყავთ. მაგალითად…
«ვინც არ აიღებს თავის ჯვარს და არ გამომყვება, არ არის ჩემი ღირსი […] ვისაც სურს რომ მომდიოს, განუდგეს თავის თავს, აიღოს თავისი ჯვარი, და გამომყვეს მე» (მათე 10:38; 16:24).
იესომ თქვა «აიღოს თავისი ჯვარი»… მაგრამ მიუხედავად ამისა, განა იესომ ამ სიტყვებით მოგვიწოდა, რომ ქრისტიანული მოწაფეობა (და მოწამეობაც კი) მისი იმიტაციით ჩაგვენაცვლებინა, კისერზე ჯვრის ტარების სახით? რაღა თქმა უნდა, რომ ქრისტეს სიტყვების აზრი სულ სხვაა. მით უმეტეს, ამ მუხლის პირდაპირ გაგებაზეც რომ ვისაუბროთ, თავად იესოს გოლგოთაზე ნამდვილი, მძიმე «ძელი» მიჰქონდა და არა მინიატურული ხელნაკეთი პატარა ჯვარი (1 პეტრე 2:24). ამიტომ იესოს ეს მითითება არანაირად არ უჭერს მხარს ზემოთ მოხსენიებულ ჯვრების ტარების ტრადიციას – აქ საუბარია მხსნელის მიერ ნაჩვენები გზისადმი თავგანწირულ მიყოლაზე.
ან აი ჯვრის ტარების მომხრეების კიდევ ერთი ბუნდოვანი არგუმენტი, მოცემული ბიბლიური მუხლის თავისებურად განმარტების სახით.
«და როგორც ვატარეთ მიწიერის ხატი, ასევე ვატარებთ ზეციერის ხატსაც» (1 კორინთელები 15:49).
მათი აზრით, თუ ქრისტიანებმა უნდა «ატარონ ზეციერის ხატი», რაშიც ქრისტე იგულისხმება, მაშინ ამაში შეიძლება იგულისხმებოდეს ასევე პირდაპირი გაგებით ქრისტეს «ხატის(გამოსახულების)» («εικόνα») ტარებაც, რომელიც ჯვარზეა გაკრული. თუმცა, აქ სახეზე ზუსტად ისეთივე ცდომილება გვაქვს, როგორც წინა შემთხვევაში. როგორც მათეს 10:38-სა და 16:24-ში «ჯვრის» (ტვირთის, ქრისტიანული პასუხისმგებლობების) ტარება გულისხმობდა რაღაც სულ სხვას და ქრისტიანის გაცილებით მნიშვნელოვან ცხოვრებისეულ ქმედებებს, ვიდრე უბრალოდ პირდაპირი გაგებით რომელიმე ხელთქმნილი საგნების ტარებას, ასევე 1 კორინთელების 15:49-ში «ტარებაში» სრულიად სხვა აზრი იგულისხმება. და ეს აზრი გასაგები ხდება, თუ გავითვალისწინებთ, თუ რის შესახებ საუბრობდა მოციქული პავლე მოცემული მუხლის გარშემო კონტექსტში. ის მომავალ მკვდრეთით აღდგომაზე საუბრობდა, რაც ბუნებრივია, ზეციერი იმედის მქონე ქრისტიანების მომავალ გარდასახვაზე მიუთითებდა. კერძოდ, პავლევ მკაფიოდ განმარტა ეს მომენტი რომაელების მიმართ მიწერილი წერილის 8:29-ში, როდესაც დაწერა:
«რადგან ისინი, ვინც წინასწარ სცნო, წინასწარვე აირჩია თავისი ძის ხატის მსგავსებად».
ამ მუხლშიც იგივე სიტყვა, «ხატი» («εικόνα») დგას, როგორც 1 კორინთელების 15:49-ში. და ისევე, როგორც იმ ბიბლიურ ნაწყვეტში, საუბარია ქრისტიანების მომავალ მკვდრეთით აღდგომაზე, «იმ დიდებ[აზე], რომელიც გამოვლინდება» ზეციური აღდგომის შედეგად (რომაელები 8:18). დასკვნა ნათელია: მომავალ დროში მდგომი ფრაზა, «ასევე ვატარებთ ზეციერის ხატსაც», ნიშნავს ზეციური აღდგომისას მომავალ გარდასახვას. არავითარი ხელთქმნილი გამოსახულებებისა და ჯვრების ტარებასთან რაიმე მცირედი კავშირიც კი ამ მუხლებს არ გააჩნიათ.
ზუსტად იმდენადვე გაუმართლებელია მოცემული გამოთქმის ქვეშ ჯვრის ტარება ვიგულისხმოთ, რამდენადაც შეუძლებელია პასუხის გაცემა შეკითხვაზე «პირდაპირი გაგებით რომელ «მიწიერის ხატს» (ანუ ადამის) ატარებს ყველა ადამიანი დღემდე?». არავინ არ დაიწყებს 1 კორინთელების 15:49 მუხლის პირველი ნაწილის გაიგივებას რომელიმე ბუკვალურ ხელთქმნილ გამოსახულებასთან, რადგან ესმით, რომ ბიბლია აქ ადამისაგან შთამომავლობით მიღებულ ცოდვასა და არასრულყოფლებაზე საუბრობს. შესაბამისად, ამ მუხლის შემდგომ, მეორე ნაწილშიც უნდა გავიგოთ არა პირდაპირი გაგებით ჯვრები და გამოსახულებები, არამედ ახალი ზეციური ხატება, რომელსაც ზეციური იმედის მქონე ქრისტიანები იღებენ მკვდრეთით აღდგენისას.
რიგი სხვა ბიბლიური მუხლები, რომლებიც «ჯვარს» მოიხსენიებენ და რომლებსაც ციტირებენ ჯვრის თაყვანისცემის იდეის მომხრეები, ზუსტად ასევე აბსოლუტურად არ უჭერენ მხარს ამ პოზიციას. მაგალითად, როდესაც მოციქული პავლე წერდა, «ხოლო მე ღმერთმა დამიფაროს, რომ სხვა რამით ვიქადოდე და არა ჩვენი უფლის იესო ქრისტეს ჯვრით, რითაც ქვეყანა ჯვარცმულია ჩემთვის, მე კი - ქვეყნისთვის», გასაგებია, რომ ის საუბრობდა არა ჯვრის საჯაროდ დემონსტრირების შესახებ, არამედ აგრძელებდა აზრს, რომელიც მან მე-12 მუხლში გაახმოვანა: «ხორცით თავმოწონების მოსურნენი გაიძულებენ წინადაიცვითოთ, მხოლოდ იმიტომ, რომ არ იდევნებოდნენ ქრისტეს ჯვრისათვის» (გალატელები 6:12,14). ანუ, პავლე თავისთვის დამამცირებლად არ თვლიდა ქრისტესადმი რწმენას, რომელმაც თავი გაიღო კაცობრიობის გამოსასყიდად და ამ ცნობას აცხადებდა. ზუსტად იგივე აზრი გადმოსცა პავლემ 1 კორინთელების 1:22-24-ში (შეადარეთ 1 კორინთელები 2:2). ისინი კი, ვინც არაფრად აგდებდა გამოსასყიდის ფასეულობას, «ისე იქცე[ოდნენ], როგორც ქრისტეს ჯვრის მტრები» (ფილიპელები 3:18).
მნიშვნელოვანია, რომ, როდესაც პავლე წერდა: «რადგან სიტყვა ჯვრის შესახებ უგუნურებაა მათთვის, ვინც იღუპება, ხოლო ჩვენთვის, ვინც გადავრჩებით, ღმერთის ძალაა», ის საუბრობდა ზუსტად «სიტყვა[ზე] ჯვრის შესახებ» და არა რომელიმე ჯვრის ხელთქმნილ გამოსახულებაზე (1 კორინთელები 1:18). ეს კიდევ ერთხელ ადასტურებს, რომ იესოს მოწაფეებისთვის სიწმინდეს წარმოადგენს მისი გამომსყიდველური მსხვერპლის ფასეულობა და არა რაღაც გამოსახულებები, რომლებსაც ადამიანები ამზადებენ. ქრისტიანი რწმუნდება გადარჩენაში და რწმენით გადასცემს სიტყვას ამ გადარჩენის შესახებ (რომაელები 10:10). და ბიბლიაში ვერსად ვერ ვიპოვით მცირე მინიშნებასაც კი იმაზე, რომ ეს გადარჩენა რაიმე სახით მაინც იქნება დამოკიდებული ჯვარცმის გამოსახულების ტარებაზე (შეადარეთ ესაია 44:9-20).
ასე რომ, სულ თავიდან გახმოვანებული შეკითხვები კვლავ მტკიცებულებების გარეშე რჩებიან: შეჰფერის თუ არა ქრისტიანს, რომ კისერზე ჯვარს ატარებდეს ან პირჯვარს ისახავდეს? სწორია თუ არა მისი საყოველთაო სიმბოლოდ ქცევა, საყოველთაოდ მისი გამოტანა, როგორც ამას მრავალ ეკლესიაში აკეთებენ? რას ამბობს ამასთან დაკავშირებით ბიბლია?
ვიღაც იტყვის: «ბიბლია არაფერს არ ამბობს არც ჯვრის ტარების მხარდასაჭერად და არც მის წინააღმდეგ». მაგრამ მე ამას არ დავეთანხმები, რადგან საკმაოდ ნათელ გაფრთხილებას ვხედავ ამასთან დაკავშირებით ებრაელების 6:4-6-ში:
«რადგანაც შეუძლებელია, რომ ერთხელ უკვე განათლებულნი, რომელთაც იგემეს ციური ნიჭი და ეზიარნენ სულიწმინდას, შეიტკბეს ღვთის კეთილი სიტყვა და მომავალი საუკუნის ძალნი, მაგრამ მაინც დაეცნენ, - დიახ, შეუძლებელია, რომ ისინი კვლავ განახლდნენ სინანულისთვის, ვინაიდან კვლავინდებურად ჯვარს აცვამენ [საკუთარ თავში]ძეს ღვთისას და ჰგმობენ».
ამ მონაკვეთში მოციქული პავლე მათზე საუბრობს, ვისაც ბიბლია «დაცემულებს» ანუ ჭეშმარიტებისაგან «განდგომილებს» უწოდებს. ასეთი ადამიანები საჯაროდ შეურაცხყოფენ ღვთის ძის მიერ ნაჩუქარ გამოსასყიდს. ამასთანავე ისინი აჩვენებენ, რომ, არსებითად, «კვლავინდებურად ჯვარს აცვამენ ძეს ღვთისას». ამ მუხლზე დაწვრილებით შევჩერდეთ.
ფრაზა «საკუთარ თავში» ნათარგმნია სიტყვიდან «εαυτοις», რომელიც ამ ადგილას დგას ბერძნულ ტექსტში. ის ასევე შეიძლება ატარებდეს აზრს «...თან», მაგ. «თან ტარება». ასე, მაგალითად, ათი ქალწულის შესახებ იგავში ეს სიტყვა მათეს 25:3-ში გვხვდება, სადაც ვკითხულობთ: «უგუნურებმა აიღეს თავიანთი ლამპრები, მაგრამ თან არ წაიღეს ზეთი». როგორც ვხედავთ, მოცემული სიტყვა გამოყენებულია ისეთი რამის მიმართ, რისი თან ქონა ან თან ტარება შეიძლება.
შემდეგ, ფრაზა «ჰგმობენ», რომელიც საპატრიარქოს თარგმანში გამოიყენება, სავსებით ზუსტად ვერ გადმოსცემს ძველბერძნულ ტექსტში არსებულ სიტყვას «παραδειγματίζοντας», რომელიც ნიშნავს «სახალხოდ შერცხვენას», თანაც, ნეგატიურ აზრს ატარებს.
«"παραδειγματιζοντας", საჯაროდ დემონსტრირება, მაგალითის მიცემა, შერცხვენა» (როჯერს კ.ლ. «ახალი ლინგვისტური და ეგზეტიკური გასაღები ბერძნული ახალი აღთქმისათვის»)
ბიბლიაში ამ სიტყვას სხვა ადგილებშიც ვხვდებით, მაგალითად ამ მუხლებში:
«მოიყვანე ხალხის ყველა თავკაცი და მზის გულზე ჩამოკიდე იეჰოვას წინაშე, რომ გადავიდეს იეჰოვას რისხვა ისრაელისგან» (რიცხვები 25:4, აქ).
«იცოდე, რომ შენი დიდი დანაშაულის გამო შემოგეძარცვა ტანსაცმლის კალთები» (იერემია 13:22, აქ).
«მოგისვრი მიწაზე, დაგსვამ მეფეთა წინაშე, რომ გიყურონ» (ეზეკიელი 28:17, აქ).
როგორც ვხედავთ, სიტყვა «παραδειγματίζοντας» მიუთითებს საჯარო ხასიათის ქმედებაზე, რომელიც ღიად ხდება სხვა ადამიანების თვალწინ. ამასთანავე ის უცილობლად შეიცავს გაკიცხვის, სირცხვილის აზრს. რიგ სხვა ბიბლიურ თარგმანებში ეს მონაკვეთი შემდეგნაირადაა გადმოცემული:
«ისინი, თავისდა საზიანოდ, კვლავ ჯვარს აცვამენ ღვთის ძეს და სხვების სასაცილოდ გამოჰყავთ ის» (რუსეთის ბიბლიური გაერთიანება).
«ისინი კვლავ ჯვარს აცვამენ ძეს ღვთისას და ხალხის თვალწინ ამცირებენ მას» (საერთაშორისო ბიბლიური ლიგის თარგმანი).
«ისინი თავად კვლავ ჯვარს აცვამენ ძეს ღვთისას, საჯაროდ სამარცხვინოდ გამოჰყავთ» (ახალი რუსული თარგმანი).
«ისინი კვლავ ჯვარს აცვამენ ძეს ღვთისას და ყველას თანდასწრებით ამცირებენ მას» (თანამედროვე თარგმანი).
მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს ამას ჩვენს შეკითხვასთან?
მოციქული პავლეს სიტყვებიდან გამომდინარე, რომელმაც იგივე სიტყვა «παραδειγματίζοντας» გამოიყენა ებრაელების 6:6-ში, ჩანს, რომ ისინი, ვინც ჭეშმარიტებიდან უხვევენ, ასრულებენ დაუშვებელ ქმედებებს რომლებიც ღვთის ძეს შეურაცხყოფს. თუ ებრაელების 6:6-ის ორიგინალ ბერძნულ ტექსტს წავიკითხავთ, მაშინ გამოდის, რომ ისინი «საჯაროდ, ყველას წინაშე ჯვარს აცვამენ საკუთარ თავში ღვთის ძეს». თავად ღვთის თვალსაზრისით, ეს მკრეხელობასა და განდგომილებას (ჭეშმარიტების მიტოვებას) წარმოადგენს.
ამ ყოველივეს შუქში კითხვას ვუსვავ საკუთარ თავს: როგორი ასოციაცია მომდის პირველ რიგში თავში, როდესაც საუბარი ჯვარცმული იესოს საჯაროდ დემონსტრირებას ეხება (მნიშვნელობა არ აქვს, საჯაროდ კისერზე, საჯაროდ სახლში თუ საჯაროდ ეკლესიაში)? თუ ამგვარი ადამიანები, თუნდაც უბრალოდ საკუთარ თავში ღვთის ძის «ჯვარცმით», ღვთის უკმაყოფილებას იწვევენ, მაშინ იმათზე რაღა უნდა ვთქვათ, ვინც ამ ჯვარცმის საჯაროდ, საკუთარ თავზე, დემონსტრირებას ახდენს? შემიძლია თუ არა აქედან გამომდინარე კისერზე ჯვარი დავიკიდო და ამასთანავე სუფთა სინდისი მქონდეს? უნდა ვისახავდე თუ არა კვლავ და კვლავ პირჯვარს და ამ ყველაფრით კვლავ და კვლავ «ჯვარს ვაცვამდე» ღვთის ძეს? და ვხედავ თუ არა ამასთანავე, რომ ღმერთი ბიბლიაში, სადმე მაინც მოუწოდებდეს ადამიანებს, რომ ამგვარი ქმედებები შეასრულონ?
ამასთანავე სულ მცირედ დამაჯერებლადაც კი არ აღვიქვავ იმის მცდელობებს, რომ ამგვარი რამეები ისე წარმოაჩინონ, როგორც ქრისტეს მსხვერპლისადმი მოწიწებული დამოკიდებულება, როგორც ამას ზოგიერთები აცხადებენ. ასეთივე წარმატებით შეიძლება ვცადოთ ნებისმიერი ღვთისთვის მიუღებელი წეს-ჩვეულებების გამართლება იმით, რომ მათ უბრალოდ ახალი, კარგად ჟღერადი განსაზღვრება მოვუძებნოთ. ბიბლია ამის შესახებ ასე საუბრობს:
«ამ ყველაფერს მართლაც აქვს გარეგნული სიბრძნე თვითნებური თაყვანისმცემლობითა და მოჩვენებითი თავმდაბლობით» (კოლოსელები 2:23).
ზუსტად ასე იქცეოდნენ წარსულში ისინი, ვინც საკუთარ თავს ჭეშმარიტი ღვთის მსახურებს უწოდებდნენ, მაგრამ ამავდროულად მისთვის არმოსაწონ საქმეებს აკეთებდნენ, და ამასთანავე მათ «უფლის დღესასწაულს» უწოდებდნენ (გამოსვლა 32:5). ასეთივე აზროვნება უნდა გამოევლინათ მათაც, ვისზეც იესომ თქვა: «ყველა თქვენს მკვლელს ეგონება, რომ ამით ღმერთს წმინდა მსახურებას უსრულებენ» (იოანე 16:2). ზუსტად ასევე დაიწყეს მოქცევა მათაც, რომლებმაც «სპილენძის გველის» გამოყენება დაიწყეს თაყვანისმცემლობაში, გველის, რომლის დამზადებაც თავის დროზე ღმერთმა უბრძანა ისრაელიანთა სიკვდილისაგან სახსნელად (რიცხვები 21:4-9; 4მეფეები 18:4). იესო ერთმნიშვნელოვნად აკავშირებდა ამ «სპილენძის გველის» წინასწარმეტყველურ სახეს თავის გამომსყიდველურ როლთან (იოანე 3:14,15). როგორც «სპილენძის გველი» იქნა დაკიდებული ძელზე, რათა ყოველი ვინც მას რწმენით შეხედავდა სასიკვდილო ნაკბენებისაგან გადარჩენა შეეძლო, ასევე ძეც უნდა ასულიყო ძელზე, რათა გადარჩენა მოეტანა მათთვის ვინც მას იწამებდა.
«როგორც მოსემ აამაღლა გველი უდაბნოში, ასევე უნდა ამაღლდეს კაცის ძეც, რათა ყველას, ვისაც ის სწამს, მარადიული სიცოცხლე ჰქონდეს. ღმერთმა ქვეყნიერება ისე შეიყვარა, რომ თავისი მხოლოდშობილი ძე მისცა, რათა ვისაც ის სწამს, არ დაიღუპოს, არამედ მარადიული სიცოცხლე ჰქონდეს» (იოანე 3:14-16).
მაგრამ როგორც ისრაელიანების რწმენა ღვთის ძალის მიმართ, რომელიც აღმართული «სპილენძის გველისათვის» შეხედვით გამოიხატებოდა, არ გულისხმობდა თავად ამ ძელზე აღმართული «გველის» მცირედ თაყვანისცემასაც კი, ასევე იესო ქრისტეს გამომსყიდველური მსხვერპლისადმი რწმენა არ გულისხმობს იმ «ჯვრის» რაიმე სახით თაყვანისცემას, რომელზეც ის გააკრეს. როდესაც დაინახა, თუ ისრაელიანებმა ცრურწმენებზე დაფუძნებული ღვთისმოსაობის გამო როგორი დიდებით შეამკეს ოდესღაც მათი გადარჩენის საგანი, ღმერთმა ამ საგნის განადგურება ბრძანა. და განა ბევრი შეიცვალა დღეს, როდესაც ისინი, რომლებიც საკუთარ თავს «მორწმუნეებს» უწოდებენ, ასეთივე მონდომებით განადიდებენ საკუთარი გადარჩენის საგანს? (აქცენტი – სიტყვაზე «საგანს»). ისე ხომ არ გამოდის, რომ, პავლე მოციქულის გაფრთხილების თანახმად, ასეთ ადამიანებს «ღვთისთვის მოშურნეობა აქვთ, მაგრამ არა საფუძვლიანი ცოდნით»» (რომაელები 10:2).
ქრისტიანი ნათლად აცნობიერებს, რომ ის გადარჩენას თავად იესოსადმი რწმენით იღებს და არა რაიმე საგნის მიმართ, რომელსაც ოდესღაც მის ცხოვრებასთან თუ სიკვდილთან ჰქონია კავშირი. ბიბლია ხაზს უსვამს ამის მნიშვნელოვნებას, როდესაც გვიჩვენებს, რომ ჩვენ გადარჩენას ვიღებთ «ძვირფასი სისხლის», «მისი ჭრილობების» წყალობით და არა უბრალოდ მისი სიკვდილის იარაღით (1პეტრე 1:19; 2:24; ეფესოელები 2:16; კოლოსელები 1:20). ამიტომ, თუ ვინმეს შემიძლია მადლობა ვუთხრა ჩემი გადარჩენისათვის, მაშინ მხოლოდ იესოსა და მის მამას და არანაირად «ჯვარს»! ეს ზუსტად ისევეა, მაგალითად რომელიმე ადამიანს ჩემთვის რომ სიცოცხლე გაეღო, დიდი სიჩქარით მოძრავი ავტომობილისაგან გადავერჩინე, მაგრამ ამავდროულად თავად რომ მომკვდარიყო. რას იფიქრებდნენ საღად მოაზროვნე ადამიანები, მე რომ ამის შემდეგ მთელი ცხოვრება იმ მანქანისათვის მეცა თაყვანი და მეკოცნა მისთვის?! ან უფრო მეტიც, მასზედ რომ მელოცა?
სხვა მაგალითი. «ჯვარი» - ეს არსებითად იმის მხატვრული სიმბოლოა, რასაც თითოეული ადამიანი იმსახურებს, რადგან თითოეული ჩვენგანი არასრულყოფილების ცოდვებში ვიძირებით. ანუ ის სასჯელია ჩვენი ცოდვებისათვის. თუ ჰიპოთეზურად წარმოვიდგენთ, რომ იესო მოსულიყო არა 2000 წლის წინ, არამედ სადღაც მომავალში უნდა მოვიდეს, რამდენად გონივრული იქნებოდა თითოეული ჩვენგანის მხრიდან იმ მტანჯველი სიკვდილის იარაღის წინაშე დამხობა თაყვანსაცემად, რომელიც სისცოცხლის დასასრულს უნდა გვეგემა? თუ გვეცოდინებოდა, რომ აი ასეთ «ჯვარზე» უნდა მოვმკვდარიყავით ოდესღაც თავად ჩვენ, ჩვენი შვილები, მეგობრები, ახლობლები, …საერთოდ ყველა ადამიანი… როგორ გამოჩნდებოდა ჩემი მხრიდან პატივისა და ლოცვის ნიშნები ამ სასიკვდილო იარაღის წინაშე? მადლობა ღმერთს, რომ გვაქვს გადარჩენა იესოს სახით, რომელმაც ამგვარი ხვედრი აგვაცილა! მაგრამ თავად იესო როგორ აღიქვავდა «ჯვარს», რომელზე მტანჯველი სიკვდილიც მას მოელოდა? მადლიერებით?
საჭიროა ნათლად გვესმოდეს, რომ ბიბლიის თვალსაზრისით, «ჯვარი» - ესაა ტანჯვისა და იმის განადგურების სიმბოლო, რასაც ღმერთი (!) მიუღებლად მიიჩნევს (შეადარეთ კოლოსელები 2:14). დიახ, იესო მართალი და წმინდა იყო, მაგრამ ძელზე მან «ქვეყნიერების ცოდვები» აიტანა (იოანე 1:29; გალატელები 6:14). იმ მომენტში იესოს ესმოდა, რომ ძელზე თან აიტანა მთელი «სირცხვილი», რომელსაც ცოდვილი კაცობრიობა იმსახურებდა (ებრაელები 12:2; გალატელები 2:20). აი რატომ ამბობს ბიბლია, რომ «ქრიტემ გამოგვისყიდა რჯულის წყევლისაგან და თვითონ დაიწყევლა ჩვენთვის: რადგანაც დაწრილია: "წყეულია ყველა, ვინც ჰკიდია ძელზე"» (გალატელები 3:13). ამ გაგებით «ჯვარი» ქრისტესათვის დამღუპველ სასჯელს წარმოადგენდა (არა თავისი, არამედ კაცობრიობის ცოდვებისათვის) (ფილიპელები 2:8).
როგორ გრძნობებს განიცდიდა იესო ამ ძელზე თავის ტანჯვა-წამებასთან დაკავშირებით? იქნებ, მან ის ისევე შეიყვარა, როგორც დღეს ლაპარაკობენ ზოგიერთი ადამიანები ჯვრის შესახებ? (შეადარეთ ლუკა 22:41-44; მათე 27:46). პირიქით, იესოს «ჯვრის დათმენა» მოუწია და არა მისი «შეყვარება», რადგან ის მის ცხოვრებაში ყველაზე დიდი სატანჯველი აღმოჩნდა (ებრაელები 12:2). მაშინ რატომ უნდა განვიცდიდე მე სიყვარულსა და მოწიწებას იმ სასიკვდილო იარაღის მიმართ, რომელმაც ჩემს უფალს ყველაზე დიდი ტანჯვა-წამება მოუტანა? მე მიყვარს და განვადიდებ იესოს, იმიტომ რომ ზუსტად ის წარმოადგენს ჩემს გადარჩენას, ჩემს დღევანდელ და მომავალ სიცოცხლეს. ზუსტად ის, და არა ის, რაზეც ის დაკიდეს, რითაც დაკიდეს, და ვინც დაკიდა…
და მე არ მჭირდება ჯვარი იმისათვის, რათა, როგორც ზოგიერთები ამბობენ, იესოს შესახებ შევახსენო საკუთარ თავს. მე საერთოდ არ მესმის, ჩემი რწმენა, თუ ის მართლაც რეალურია, რატომ უნდა საჭიროებდეს რაიმე სახის შემახსენებლებს, ხელთქმნილი საგნების სახით. განა ღვთის სიტყვა არ უსვამს ხაზს ქრისტიანისათვის ისეთი რწმენის ქონის მნიშვნელოვნებას, რომელიც დამოკიდებული არ უნდა იყოს რაიმე ხილულზე და ფიზიკურზე?
«ბედნიერნი არიან, რომლებიც ვერ ხედავენ, მაგრამ სწამთ» (იოანე 20:29).
«ხილულს კი არ ვუყურებთ, არამედ უხილავს; ხილული დროებითია, უხილავი კი - მარადიული… რადგან რწმენით დავდივართ და არა ხილვით» (2 კორინთელები 4:18; 5:7).
(შეადარეთ იოანე 4:23,24; 1 პეტრე 1:8; რომაელები 8:24,25; ებრაელები 11:1).
თუ იესოსადმი ჩემი რწმენა გულწრფელი და უთვალთმაქცოა, განა დამავიწყდება ღვთისადმი ჩემი მიძღვნა და მის წინაშე ჩემი პასუხისმგებლობები? თუ ქრისტე ჩემი პიროვნების ნაწილი გახდა, რაში მჭირდება ამის შესახებ გამუდმებული შეხსენებები? როგორც ერთმა მოაზროვნე ადამიანმა თქვა, ქალს არაფერი სჭირდება იმის შესახსენებლად, რომ ის დედაა და მას რომ შვილი ჰყავს. და არც ადამიანს სჭირდება არავითარი გარეგანი განმასხვავებელი ნიშნები, რათა ახსოვდეს, რომ ის ადამიანია. იმიტომ რომ ჩვენთვის ეს სავსებით ბუნებრივია – თითოეული ჩვენგანი ისედაც დარწმუნებულია ამაში. და ასევე ჩემთვისაც, ვისაც ქრისტე მყავს, არ მჭირდება ამის შესახებ გამუდმებით შეხსენება. იესო - ჩემი ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი ნაწილია, და მე ყოველთვის მახსოვს ეს! ხოლო, მე რომ ქრისტეს შესახებ რაიმე სახის ხელთქმნილი ნივთით გამუდმებული შეხსენება მჭირდებოდეს, ეს იმის ნიშანი იქნებოდა, რომ ჩემი რწმენა უკიდურესად სუსტია, თავად მე კი – ჭეშმარიტებისაგან შორს ვდგავარ. და მაშინ ვაი მე როგორც «მორწმუნეს»…
«ჩემი მოწაფეები რომ ხართ, იმით გაიგებენ, თუ ერთმანეთი გეყვარებათ», - თავისი ჭეშმარიტი მიმდევრების ასეთი ნიშანი მოგვცა თავად იესომ (იოანე 13:35). მაგრამ რაიმე სახის ჯვრებსა და ჯვარცმებზე თავისი მოწაფეების კისრებზე, როგორც ერთგვარ დამადასტურებელ ნიშნებზე, უფალს არაფერი უთქვამს. მან ასევე თქვა: «თუ ჩემს სიტყვაში რჩებით, ნამდვილად ჩემი მოწაფეები ხართ» (იოანე 8:31). და იესო კვლავ მისი მიმდევრების ცხოვრების წესზე აკეთებს აქცენტს; და ისევ არაფერია ნათქვამი გარეგანი სიმბოლოების შესახებ. სამაგიეროდ სხვა რამის შესახებ გაგვაფრთხილა:
«ვინც მეუბნება: "უფალო, უფალო", ყველა ვერ შევა ზეციურ სამეფოში, არამედ ის, ვინც ასრულებს ჩემი ზეციერი მამის ნებას. ბევრი მეტყვის იმ დღეს: უფალო, უფალო, განა შენი სახელით არ ვწინასწარმეტყველებდით? განა შენი სახელით არ ვდევნიდით დემონებს და შენი სახელით არ ვახდენდით მრავალ სასწაულს? მაშინ მე განვუცხადებ მათ: არასოდეს გიცნობდით თქვენ! გამშორდით უკანონობის მოქმედნო!» (მათე 7:21-23).
იესოს ეს სიტყვები გვაიძულებს დავფიქრდეთ: გადაარჩენს კი მის მიერ მოხსენიებული «ქრისტეს მორწმუნეების» მსგავს ადამიანებს მათ მიერ გამოყენებული რელიგიური გამოსახულებები? თუ, უფლის სიტყვების თანახმად, ადამიანის გადარჩენის საფუძველი სულ სხვა რამეში იმალება, გაცილებით უფრო მნიშვნელოვანში?
ასე რომ, პირადად მე მიუღებლად მიმაჩნია ჩემს ცხოვრებაში ჯვრის გამოყენება რამოდენიმე მიზეზის გამო.
პირველი: ღმერთს თავის სიტყვაში არავითარი მითითება არ მოუცია მისი ძის სასიკვდილო იარაღის რაიმე სახით რელიგიური და რიტუალური მიზნებისათვის გამოყენების შესახებ. ბიბლია არ ამბობს, რომ ჯვრის წინაშე თაყვანისცემა ან ლოცვაა აუცილებელი. ღვთის სიტყვა არ მოგვიწოდებს ჯვრის გამოსახულებების კისერზე ან სხვა სახით ტარებისაკენ. ასევე არავითარი ბიბლიური მითითება არ არსებობს, საკუთარ თავზე ჯვრის გამოსახვის, პირჯვრის გადაწერის აუცილებლობის შესახებ.
მეორე: ღვთის ძემ, რომელიც ძელზე დაკიდეს, როგორც ბიბლია გვიჩვენებს, საკუთარ თავზე აიღო ცოდვილი კაცობრიობის წყევლა და სირცხვილი. შესაბამისად, ის, რასაც «ჯვარს» უწოდებენ, წარმოადგენს არასრულყოფილი კაცობრიობის წყევლის სიმბოლოს და სამართლიან სასჯელს ცოდვებისათვის.
მესამე: თავად ქრისტესათვის «ჯვარი» იქცა ყველაზე მძიმე ტანჯვად და წამებად, რომელმაც ის საშინელ სიკვდილამდე მიიყვანა. შესაბამისად, მე არ შემიძლია ჩემი უფლის სიკვდილის იარაღის მიმართ მოწიწების გამოვლენა. ჩემი გაგებით, ეს იმის ტოლი იქნებოდა, მაგალითად, თაყვანი მეცა იმ ავტომობილისათვის, რომლემაც ის ადამიანი გაჭყლიტა, რომელმაც სიკვდილს გადამარჩინა. როგორ გამოჩნდებოდა ადამიანების თვალში, მე რომ ამის შემდეგ მთელი ცხოვრება იმ მანქანისათვის მეცა თაყვანი და მეკოცნა მისთვის?! ან უფრო მეტიც, მასზედ რომ მელოცა?
მეოთხე: ბიბლია ქრისტიანის გადარჩენას უკავშირებს უშუალოდ იესოს გამომსყიდველურ მსხვერპლს, მის დაღვრილ სისხლს და არა თავად «ჯვარს». მკვდრეთით აღმდგარ იესოს არ წაუღია «ჯვარი» ზეცაში, იმიტომ რომ ის იქ საერთოდ არ არის საჭირო; წამების ბოძის როლი ქრისტეს დედამიწაზე ცხოვრების ბოლო საათებში დაიწყო და იქვე დამთავრდა. იესოს გამომსყიდველური მსხვერპლის ფასეულობა კი მარადიულად ღმერთთან რჩება. შესაბამისად, სასიკვდილო იარაღის თაყვანისცემის აზრი თავისთავად კარგავს აზრს.
მეხუთე: ბიბლიური მაგალითები ნათლად ამტკიცებენ, რომ ღმერთი მიუღებლად მიიჩნევს დაუშვებელი დიდების მიგებას იმ საგნებისადმიც კი, რომლებიც ოდესღაც მისი მითითებით იყვნენ შექმნილნი. მაგალითად «სპილენძის გველი», რომელიც ძელზე დაკიდებული ღვთის ძის წინასახეობას წარმოადგენდა, ამის ნათელი დადასტურებაა.
მეექვსე: ღვთის სიტყვა ხაზს უსვამს, რომ ქრისტიანს არ უნდა რცხვენოდეს «ჯვრის (შესახებ) სიტყვის» (1კორინთელები 1:18), ანუ იმ ცნობის, რომელიც ხაზს უსვამს კაცობრიობის გამოსყიდვაში იესოს გადამრჩენელ როლს. და მე არ მრცხვენია ამ ცნობის. მაგრამ ჩემთვის გაუგებარია, რატომ უნდა გადავიტანო აქცენტი თავად ცნობიდან – გამოსახულებაზე…
მეშვიდე: ებრაელების 6:4-6-ში ჩაწერილი გაფრთხილების თანახმად, ჭეშმარიტებას «ჩამოშორებულნი» კვლავ სახალხოდ გააგრძელებდნენ ქრისტეს ხელახლა ჯვარცმას, რაც ღვთის უკმაყოფილებას იწვევს. მე არ მსურს არც პირდაპირ და არც ირიბად დავემსგავსო იმ ხალხს, რომლებიც ასეთ ქმედებებს სჩადიან თუნდაც პირობითად.
მერვე: ღვთის ძე არ აიგივებდა «ჯვარს» ისეთ რამესთან, რასაც სიყვარულითა და მოწიწებით უნდა მოვექცეთ. პირიქით, მან უმძიმეს ტანჯვაში დაითმინა ის, რათა შემდგომ განთავისუფლებულიყო წამების ბოძისაგან. მაშ მე რატომ უნდა განვიცდიდე სიყვარულს სასიკვდილო იარაღის მიმართ, რომელმზეც ჩემი უფალი მოკვდა?
მეცხრე: მე არ აღვიქვავ ხელთქმნილ ნივთებს, და მათ შორის «ჯვარს», რაიმე სახით იმის შემხსენებლად, თუ რა ურთიერთობა მაქვს ღმერთთან და მის ძესთან. ბიბლია შემახსენებს, რომ ჩემი რწმენა არ უნდა იყოს დამოკიდებული რაიმე სახის გარეგან ნივთებზე. «რადგან რწმენით დავდივართ და არა ხილვით» (2 კორინთელები 5:7).
მეათე: მე ღვთის სიტყვაში ვხედავ მკაფიო აზრს იმის შესახებ, რომ ღვთის ნამდვილი მსახურები უნდა გამოირჩეოდნენ არა რაიმე გარეგანი ნიშნებით, რომელსაც კისერზე ან სხვა სახით ატარებენ, არამედ უშუალოდ რწმენის საქმეებით – სიყვარულითა და ზეციერი მამის ნების შესრულებით (ებრაელების მე-11 თავი). და პირიქით, როგორც იესომ გაგვაფრთხილა, «მრავალი», რომლებსაც ის მომავალი სასამართლოს დროს უარყოფს, ზუსტად ღვთის ნების შეუსრულებლობის გამო აღმოჩნდებიან ორგულები და არა რაიმე სახის ხელთქმნილი სიმბოლოების გამოუყენებლობის გამო. და ეს სწორიცაა, რადგან არანაირ გამოსახულებას არ შეუძლია ადამიანისათვის გადარჩენის მიცემა.
-------------------------------------------------------------------
ნათარგმნია: sergeiivanov.blogspot.com
უძლიერესი არგუმენტები. მადლობა მადლობა. მადლობა
ОтветитьУдалить